ŻYCIE W SZKOCJI - PARĘ SŁÓW O MOIM MIEJSCU PRACY

Moja mina mówi: "uwielbiam tę robotę" :P

Co u Was kochani? U mnie obecnie zawirowania w życiu - głównie jeśli chodzi o pracę. Można powiedzieć, że od listopada/grudnia mamy coraz mniej roboty, non stop mamy ucinane godziny i cierpi na tym nie tylko nasza wypłata. Długo zastanawiałam się czy pisać na ten temat post... Za bardzo się tym wszystkim przejmowałam i niepotrzebnie stresowałam. Jestem takim typem człowieka, który nie daje rady normalnie funkcjonować, gdy tego stresu w życiu jest za dużo. Odbijało się to na moim humorze oraz chęci do życia, poza tym myślami cały czas byłam daleko... Marzyłam tylko o tym, aby rzucić to wszystko w kąt, wrócić do Polski i uciec, po prostu uciec. Z biegiem czasu oraz może po części dzięki temu, że postanowiłam wraz z nowym rokiem wziąć się za swoją psychikę zaczynałam nabierać do tej całej sytuacji dystansu. Czasem sama się sobie dziwię jaką oazą spokoju jestem. Wiadomo, czasami coś wyprowadzi mnie z równowagi, ale widzę obecnie ogromny postęp! Biorę swoją pracę na dystans, nie wiążę z nią przeszłości i nie zależy mi już na opinii innych ludzi. Przekonałam się, że w miejscu, w którym obecnie jestem nikt mnie nie doceni oraz o tym, że mnóstwo tu fałszywych ludzi, którzy udają, że cię lubią po czym bez zastanowienia zaczną cię obgadywać za plecami. Po co się niepotrzebnie smucić, denerwować czy stresować?! Życie w Szkocji baaardzo dużo mnie nauczyło. Czuję się dojrzalsza, bardziej mam poukładane w głowie. To prawda, chcę niebawem wrócić do Polski, ale nie żałuję, że wyjechałam. Na pewno wyciągnęłam z tego wyjazdu ważną życiową lekcję oraz doświadczenie, którego nikt mi nie odbierze.

Uśmiech przede wszystkim!

Nie napisałam póki co niczego konkretnego w tym poście, więc może czas na trochę słów. Czy czuliście się kiedyś wykorzystywani w pracy lub że ktoś wami pomiata i wykorzystuje przewagę? Ja coś takiego właśnie czuję i nie spodziewałam się, że spotka mnie w życiu coś takiego. Może kilka przykładów z własnego doświadczenia:

-Pracodawca nie docenia swoich pracowników, wykorzystuje nasze umiejętności, czasem pochwali za dobrze wykonaną pracę, ale gdy noga nam się podwinie nie zawaha się, by uprzykrzyć nam życie. 

-Ucina godziny, gdyż biznes przestaje się kręcić i tym samym zabiera przerwy argumentując to tym, że przerwy nam się nie należą, ponieważ pracujemy tylko 6 godzin. Tylko czy aż? Pracujemy fizycznie, nasza praca do lekkich nie należy. Cały czas stoimy, jest duszno. Nawet jeśli pracujemy tylko te 6 godzin to naprawdę przerwa nam się nie należy? Gdzie tu wdzięczność okazana pracownikowi? Gdzie troska o jego dobre samopoczucie czy efektywność pracy? A wiadomo, że gdy człowiek zmęczony to jego efektywność spada. 

-Zakazuje mówić po polsku argumentując to tym, że nie rozumie tego języka. Ok, jestem to w stanie pojąć. Ale jeśli pracownicy po angielsku mówić nie potrafią to jak można im nakazać rozmawiać tylko w tym jężyku? Niewykonalne... 

-Raz miałam taką sytuację, że zaginęła jedna koszula i ostarżono mnie, że ja ją gdzieś zapodziałam/wysłałam innemu klientowi/itp. Bez żadnych dowodów zabrano mi z wypłaty 150 funtów, czyli wartość zaginionej koszuli. Jak tak można?! Oczywiście pieniądze odzyskałam, ale niesmak pozostał. A koszula zaginęła oczywiście nie z mojej winy. Jestem typem osoby, która potrafi się przyznać do błędu, ale płacić za kogoś nie zamierzam.

-Spotkałam się również z sytuacją jak pracodawca pomiata pracownikiem mówiąc po prostu, że śmierdzi i pytając się go, czy wie do czego służy dezodorant. Wstyd wstyd... Przykro mi było, gdy słyszałam tę historię od koleżanki.

-Moim zdaniem pracodawca wyżywa się na nas jako Polakach oraz ma to związek z odmiennym kolorem skóry. Nie, nie jestem rasistką i nic do czarnoskórych ludzi nie mam. Ale to, jak traktuje nas nasz pracodawca jest mocno niepokojący. Zastanawia mnie to skąd się bierze w nim tyle złości oraz złośliwości na nas? Co my takiego złego mu wyrządziliśmy, jaką krzywdę? Wykonujemy dobrze swoją pracę i nie mamy sobie nic do zarzucenia.

Wiem, że mój wpis może być dla niektórych kontrowersyjny, ale bardzo chiałam poruszyć ten temat. Może teraz za bardzo ukazuję moje życie prywatne, ale po prostu poczułam taką potrzebę, aby moją historią się z Wami podzielić. Na obczyźnie nie jest kolorowo, ale owszem - w Polsce też nie jest. Ale tak czy siak nie sądzę, by taka sytuacja, w której ja jestem możliwa byłaby we własnym kraju. Czasem mam takie wrażenie, że możnaby napisać niezłą książkę bazując na moich historiach z życia. Oczywiście teraz żartuję... Muszę, niestety muszę mieć dystans do tego wszystkiego, bo naprawdę człowiek o słabych nerwach po prostu by zwariował! Wiem, że sprzeciwianie się sytuacji w mojej pracy to walka z wiatrakami. Prędzej usłyszę "jak się coś nie podoba, tam są drzwi", niż coś faktycznie zmieni się na lepsze. Piszę tego posta również do osób, które może są w podobnej sytuacji. Bądźcie silne! Nie dawajcie się pomiatać, ponieważ zasługujecie na wszystko co najlepsze! Drugi człowiek nie ma prawa nikim pomiatać, a fakt, że jest Waszym szefem go nie tłumaczy! Teraz jestem silna, znam swoją wartość, ale niestety dalej tkwię w tej chorej sytuacji. Wiem, że lepszym wyjściem byłoby rzucenie tej roboty i znalezienie innej, lepszej. Niestety sytuacja w Aberdeen obecnie jest kiepska i pracy na full time niestety jest coraz mniej... Układam w głowie plan powrotu do Polski i wiem, że najlepiej byłoby zrobić coś swojego, własnego. Niestety w każdej pracy dla kogoś znajdzie się coś, co będzie na nie. Słaba wypłata, nieprzyjemny szef, niemili znajomi z pracy, za mała/duża ilość godzin, brak wolnych weekendów... Długo by wymieniać. Ale również pamiętam, co robiłam w przeszłości i gdzie pracowałam. Bardzo lubiłam pracę z klientami, stanie na kasie, polecanie produktów, a poza tym skończyłam technikum ekonomiczne na profilu handlowiec. Możliwe, że wrócę do takiego typu pracy, a może znajdę inny sposób na siebie. Tak czy siak trzymajcie za mnie kciuki! 

Wspomnienia z byłych miejsc pracy.

Dajcie również znać, czy Wy mieliście jakieś nieprzyjemne sytuacje w swoim miejscu pracy. Może wspólnie znajdziemy jakieś rozwiązanie, wyjście z sytuacji? Czekam na Wasze komentarze i życzę udanego weekendu! U mnie na szczęście jest wolny i na swojego pracodawcę przez 2 dni patrzeć nie muszę :)